Mijn omkeerpunt kwam na mijn dieptepunt: een mislukte suïcidepoging gevolgd door reanimatie. Onkruid haal je weg, komt terug, haal je weg en komt weer terug. Ik ook. Ik ben er weer en wil eindelijk weer leven. Mijn proces van (psychisch) dood naar leven omschrijf ik in verhaal en poëzie. Ik moet scherp blijven, maar ik wil gaan met de golven. De golven van mijn leven. De golven die ik jarenlang heb overleefd, maar niet heb gevoeld. En nu? Ik voel, ervaar, los op en ik leef; op een gezonde manier. Het is een uitdaging. Wat ik heel zeker weet, is dat ik zo sterk ben als onkruid. Want hoe vaak ik mezelf ook wilde weghalen, door boven; ik kwam elke keer terug. En nu keer ik mijn rug, naar het duister. Ik praat zacht of fluister, want ik wil. Stiekem schreeuw ik al. JA, IK WIL. Ik wil schitteren zoals ik kán. Ik wil mezelf leren kennen zoals een ander mij nog nooit gezien heeft. Met die nieuwsgierigheid ga ik door. En geef ik gehoor aan elk vezeltje in mij. Ik voel me levend; en VRIJ. Ik mag hopen en lopen. Op het (onbekende) pad dat voor mij is weggelegd. En vrij van mijn oude, diepgewortelde en bekende pad. Onkruid naast mijn benen. Modder op mijn schenen.
