Auschwitz duikt in mijn leven te pas en te onpas op. Mijn opa overleefde kamp Auschwitz, het A-woord verpestte thuis de sfeer en in 1992 kreeg ik verkering met Barbara Starzyńska die was opgegroeid in Oświęcim, de Poolse naam voor het stadje Auschwitz. Dat laatste hield in dat ik - tot Barbara in 2010 overleed - minstens drie keer per jaar afreisde naar haar geboorteplaats voor familiebezoek. “Weer met vakantie naar Auschwitz?” was de geijkte vraag wanneer op verjaardagen de reisplannen naar de zon werden besproken. Analoog aan mijn bestaan duiken er in dit boek ook te pas en te onpas verhalen op met een ander onderwerp dan Auschwitz. Ik vreesde dat die de flow zouden verstoren. Maar na innerlijk beraad stelde ik vast dat de brute interruptie met wezensvreemde elementen - zoals dat wordt gedaan met commercials in film, stadsbeeld, krant en televisie - in mijn hoofd is veranderd van een ergernis tot een geëigende perceptie. Anno 2020 fragmenteert de mensch en houdt daarbij het overzicht. Een deel van de verhalen werd eerder gepubliceerd in Auschwitz-Oświęcim, een standaardwerk uit 2011 over de regionale betekenis van de kampen aldaar. Hans Citroen
