Komeet Ping Pong

ik bouw mijn kaartenhuizen het liefst niet van kaarten

ik borduur graag wandkleden waarop ik naakt te zien ben

in authentieke details vrij van alle tinten ruis

in alle naaktheid ik

ik denk niet dat dat kan maar denk het toch graag

ik vul willekeur graag op met kruissteken

in mijn kamer boven de haard hangt het kleed onbekeken

in het granieten kaartenhuis waar zelfs

ik ontbreek

Jeroen van Kan verbindt in zijn nieuwe bundel twee bewegingssoorten met elkaar: die van het binaire balletje en de in zijn baan ogenschijnlijk vrije steenklomp die de oude Grieken ‘een langharige ster’ noemden. Beschrijf je je eigen baan of die van een ander, dat is de vraag die in deze speelse poëzie ronddwaalt.