In het voorjaar van 2021 maakte ik mij behoorlijk kwaad. Allereerst was daar de toeslagenaffaire, waarin burgers door de overheid vermalen werden, vervolgens werd de gehele cultuursector als niet essentieel afgedaan. En ondertussen groeide er een hele generatie jongeren op, die hun toekomst zag verdampen. Mijn gedachten gingen terug naar de jaren 80 waarin ik zelf behoorde tot de zogenoemde ‘Verloren Generatie’, waar geen werk en geen woning voor beschikbaar was. Tijdens mijn studie raakte ik betrokken bij het Korzo-initiatief; het kraken van de voormalige Corso-bioscoop in Den Haag en de start van het Korzo theater (dat nog steeds bestaat). Het is een periode geweest, waarin we als jongeren zelf maar het initiatief namen en waarin, door het aantreden van een nieuw links gemeentebestuur, de ambtelijke regeltjes wat soepeler werden toegepast. Een periode waarin ik aanraking kwam met allerlei vormen van theater en muziek. Omdat ik geloof in het ombuigen van woede, langse de obstakels, ben ik een aantal verhalen over die kleurrijke jaren 80 gaan schrijven. Verhalen waarin ik het heden en het verleden afwissel, als spiegelbeelden. Het zijn vrolijke verhalen geworden die getuigen van de kracht van creativiteit en enthousiasme.
